miércoles, 22 de junio de 2011

sirulo




 El siluro es el mayor pez de aguas interiores de Europa, y uno de los más voluminosos de las aguas epicontinentales; puede alcanzar un gran tamaño en condiciones favorables, hasta 300 cm de longitud y 150 kg de peso, aunque no se haya registrado espécimen de semejante tamaño en más de 100 años, siendo mayor que el lucio.


Se trata de un pez bentónnico, dotado de grande barbas y de actividad nocturna. Es ictiófago, aunque no rechaza otros vertebrados

El hilo utilizado para la captura del siluro debe ser muy resistente. Para los grandes especímenes se utiliza hilo de 0,4-0,6 mm o más; la caña debe ser resistente (de acción 100-300 g) y preferiblemente de dos tramos, y el carrete debe ser del tipo 'masivo', y muy robusto. Suelen usarse hilos trenzados con alta resistencia ya que los siluros poseen una dentadura en la que sus dientes están dirigidos hacia dentro y son tan pequeños que en vez de cortar, desgarran. Un hilo monofilamento, por mucha resistencia y anchura, le duraria muy poco en la boca, aunque si la captura no es demasiado grande, se saca sin problemas. Otra forma más económica, ya que el hilo trenzado es bastante más caro que el típico de nylon, es colocarle unos 40cm de hilo de acero en el exremo. No hace falta preocuparse por el brillo o la opacidad del hilo de acero ya que el siluro prácticamente no ve, sino que se guía por sus barbas que captan todas las vibraciones. Por ello, hay veces que se encuentran hasta latas en el interior de los grandes ejemplares.

El periodo óptimo de pesca del siluro se sitúa a principios de verano y principios de otoño, hasta finales de éste, y se concentra especialmente en el mes de jumio. Su pesca fuera de este período no tendrá éxito alguno, ya que el siluro se esconde en sus agujeros y de allí no sale hasta la siguiente temporada. Cuando las carpas están frezando y la temperatura del agua ronda los 14ºC, entonces es el mejor momento para su pesca




O golfiño

Descripción:
O hábitat natural de trinta e tres especies de golfiño é na auga salgada, na costa ou no mar aberto.Porén, cinco especies viven en ríos e lagoas.Algúns golfiños de auga doce viven no encontro da auga doce coa salgada. A especie máis común de encontrar é a Delphinus delphis. A alimentación de golfiños na maioría dos casos é peixe e lura. Os golfiños non conseguen mastigar a comida, eles pégana cos dentes e engólena enteira. Para cazar, os golfiños ás veces nadan en grupos un do lado do outro comendo todo o peixe que aparece na recta deles.Os golfiños son mamíferos que, diferentes do común, viven na auga. Eles teñen un período de xestación de 9 a 12 meses. Os fillotes nacen na auga, o que non é moi común entre mamíferos. Normalmente nace soamente un fillote, a non ser que sexan xémeos. Neste caso un xeralmente morre. Os fillotes de orcas nacen máis ou menos con 2,2 m e 136 kg.

jueves, 9 de junio de 2011

La selva

A  selva  son  fragas  caraterizase  polas  altas precipitacións.Entre un 40 e 75% de tódalas especies do mundo son nativas das selvas.Estímase que moitos millóns de especies de plantas, insectos e microorganismos aínda non forn descubertos. As selvas tropicais foron chamadas as "xoias da Terra", e a "maior farmacia do mundo" xa que arredor dunha cuarta parte de tódalas medicinas naturais foron descubertas alí,  As selvas tamén son responsables da renovación do 28 % do osíxeno, adoito mal referida coma produción de osíxeno, procesándo o dióxido de carbono mediante a fotosíntese e almacenándoo coma carbono mediante o biosecostro. O estrato arbustivo das selvas está restrinxido en moitas áreas pola falta de luz solar a nivel do solo. Isto fai posible camiñar a través da selva. Se o dosel é destruido ou merma, o solo é colonizado moi cedo por unha densa capa de trepadoras, arbustos e pequenas árbores chamada xungla. Hai dous tipos de selva, a selva tropical e a selva temperada.




El oso polar

 A  descricion  do  oso  polar:
O  oso  polar é   alongado é   bastante  gordo  pola  cantidade  de  grasa  que  ten  para  protexerse  do  frio  no  Ártico.  Os  machos  pesan  entre  400  ou  600  quilogramos.  Poden  chegar  a  medir  2,4 m.
En  cambio  as  femias  so  pesan  entre  350 a 500  quilogramos.  Poden  xegar  a  medir  so  2m.

A  reprodución:
Os osos polares reprodúcense entre os meses de marzo e xuño, con implantación diferida dos óvulos fecundados, de modo que o período de xestación se torna moi longo, entre 200 a 265 días..As crías nacen entre novembro e xaneiro, no abrigo invernal construído pela femia, e non se separan da nai até completaren dous anos de idade. Nacen cegas e pesando moi pouco en relación ao peso adulto, sendo un dos fillotes menos desenvolvidos dos mamíferos euterios. As femias teñen catro mamas funcionais, mentres que nas outras especies presentan seis. Poden xerar até catro fillotes por xestación, ainda que a media sexa de dúas críasdicións ambientais.

A  alimentacion:
De todos os osos, o oso polar é o máis restritamente carnívoro.A súa principal presa é a foca a cal tenta capturar cando emerxen en buracos no xeo para respirar. A  nerxia  de  comer  unha  soa  foca duralle  at  11  dias. Aliméntanse  tamen  de: aves,roedores,moluscos, cangregos  e  morsas  de  pequeno  tamaño.

miércoles, 8 de junio de 2011

Dragón de Komodo

dragón de Komodo (Varanus komodoensis) tamen chamado monstruo de Komodo y varano de Komodo, é unha especie da familia dos varanidos,nal algunas islas de Indonesia central. É o lagarto de mayor tamaño do mundo, cunha lonxitude media de dous a tres metros e un peso de uns 70 kg. A consecuencia do seu tamaño, son os superdepredadores dos ecosistemas nos que viven. A pesar de que estos lagartos se alimentan principalmente de carroña, tamén cazan e tenden emboscadas a sus presas, que incluen invertebrados, aves e mamíferos.


(Feito por Álvaro e Samuel)


Comportamiento de los mamuts

http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=ea2EZBTbUJALa estructura social de los mamuts era probablemente la misma que la de los elefantes asiáticos, con manadas compuestas de hembras encabezadas por una matriarca, y los machos que vivían solos o en grupos pequeños después de llegar a la madurez sexual. Una vez que abandonaban la manada donde se habían criado, los machos se dedicaban a buscar hembras de otros grupos para aparearse. Tanto el apareamiento como los nacimientos tenían lugar durante una época corta del año debido a la corta estación estival de la estepa del mamut, permitiendo que las crías naciesen en la época del año que había mas abundancia de alimentos.
Las trompas del mamut, un ejemplo de dimorfismo sexual, ya que eran más grandes en los machos que en las hembras y estaba adaptadas para las luchas entre machos. Estos libraban unos combates por las hembras en los que intentaban herir al oponente las partes vulnerables de la espalda y el tórax con sus colmillos. Es probable que la posibilidad de quedar gravemente herido hiciese que no hubiese combates desiguales. Se conoce un caso de que dos mamuts estaban tan igualados que sus colmillos quedaron encallados unos con otros e, incapaces de separarse, los dos mamuts murieron de hambre.
Sin embargo,al contrario de lo que se creía hasta ahora, no emigraban al sur en los periodos más duros del año. Ninguno de los animales analizados recientemente en Siberia salió de una zona de entre 700 y 800 km de diámetro.(Entrada de: Carla Rial)

Las cebras

Comportamiento

Como la mayoría de équidos, las cebras son altamente sociables. Aun así, su estructura social depende de la especie. Las cebras de montaña y cebras comunes viven en grupos, conocidos como "harenes", que consisten en un macho con hasta seis yeguas y sus potros. Los machos no dominantes o viven solos o con otros machos no dominantes, hasta que son suficientes grandes como para desafiar a un macho dominante. Cuando un grupo de cebras es atacado por hienas o perros salvajes, las yeguas se agrupan con los potros en el medio mientras el macho intenta ahuyentar a los atacantes.
Cuando un macho rival intenta derrocar al macho dominante, éste lo desafía tocando la nariz del rival con la suya o frotando las espaldas contra las suyas. Esto es un tipo de demostración de fuerza destinada a asustar al rival. Si éste no cede, empiezan a pelearse, mordiéndose el cuello y las patas o, en casos extremos, dándose coces; estos combates son más peligrosos que la mayoría de combates de este tipo en el mundo animal, y una cebra puede acabar malherida.[ La jerarquía del grupo se refleja en el orden en que andan sus miembros; delante de todo, anda la yegua más vieja con sus potros, después vienen las otras hembras en orden de edad, también con sus potros, y el macho es el que cierra el grupo.
A diferencia de las otras especies de cebra, las cebras de Grevy no tienen vínculos sociales permanentes. Los grupos de este tipo de cebras raramente permanecen juntos durante más de unos cuantos meses. Las crías permanecen con su madre, mientras que los machos adultos viven solos. Aun así, como en las otras dos especies, los machos no dominantes se organizan en grupos. En casos de escasez de comida, muchos miembros de esta especie se pueden congregar alrededor de una fuente de alimento, dando la impresión de que forman una manada.

Reproducción
Una yegua y su potro.
Como en la mayoría de especies animales, las hembras llegan a la madurez sexual antes que los machos, y pueden tener su primer potro a la edad de tres años. Los machos no pueden criar hasta que tienen cinco o seis años. Las yeguas pueden dar a luz a un potro cada doce meses, que es el tiempo que dura la gestación. Cuidan de las crías durante un máximo de un año. Como los caballos, las cebras son capaces de ponerse de pie, andar y mamar al poco de nacer. Al nacer, un potro de cebra es marrón y blanco en lugar de negro y blanco. Casi siempre nace un único potro, pero en ocasiones extremadamente raras pueden nacer gemelos
 En el caso de las cebras de montaña y las cebras comunes, los potros son protegidos por su madre, así como por el macho y las otras yeguas del grupo. En cambio, los potros de cebra de Grévy sólo tienen a su madre como protectora habitual, pues, como se ha dicho más arriba, los grupos de esta especie se suelen dispersar después de unos cuantos meses. La protección de los potros es especialmente relevante para estos animales, pues las crías son una presa fácil para los predadores y la mitad de ellas no sobreviven al primer año de vida a pesar de los esfuerzos de su madre y del macho del grupo. Otro de los peligros que corren los potros es que se han observado infanticidios y feticidios entre las cebras, a pesar de que únicamente se ha observado este comportamiento en ejemplares en cautividad.

miércoles, 1 de junio de 2011

topia de nariz estrellada

CARACTERISTICAS:
En canto a  morfoloxía, os adultos miden de 15 a 20 cm de lonxitude, pesan 55 g, e poseen 44 dentes. O carácter distintivo do grupo e a presencia de 22 tentáculos rosados, móviles y flexibles ao final do fociño. Ditas prolongacions poseen unha gran sensibilidad táctil; tanto na oscuridade como fora dela son esenciales na captura de vermes, insectos é crustáceos.


NARIZ:
Os tentáculos nasales, de natureza sensitiva, están erizados de receptores conocidos como órganos de Eimer. En 1871, foron descritos por primeira vez polo zoólogo alemán Theodor Eimer basándose no topia europe. A posesión de dita estructura sensitiva é común nos topias, ainda que a nariz estrelada e o que os posee en mayor número. Debido a que C. cristata e cego, sospeitase que emplea a nariz para detectar a actividae eléctrica dos animales de presa, se ben non existe unha evidencia empírica consistente para dita aseveracion. Parece que a dentición e a modificación nasal da especie e unha adaptación para capturar a presas extraordinariamente pequenas. Un artículo en Nature, unha revista científica de prestixio, indica que este animal e un dos que mais velozmente inxieren as suas presas, con un retardo de tan sólo 120 milisegundos entre cada presa viva deglutida. O seu encéfalo decide en tan sólo 8 ms se a presa e comestible ou non o e: dito tempo roza a velocidad máxima de transmisión neuronal do impulso nervioso.

A roseta de tentáculos nasales e, por tanto, un órgano sensorial que suple os outros sentidos no hábitat subterráneo e acuático do animal: a modo dos dedos da man, a sua precisión e sensibilidade son máximas.

Los lobos.

El lobo (Canis lupus) es un mamífero del orden de los carnívoros. El perro doméstico (Canis lupus familiaris), pertenece a la misma especie que él, teniendo como evidencia la secuencia del ADN y otros estudios genéticos.[2] Los lobos fueron antaño abundantes y se distribuían por Norteamérica, Eurasia y el Oriente Medio. Actualmente, por una serie de razones relacionadas con el hombre, incluyendo el muy extendido hábito de la caza, los lobos habitan únicamente en una muy limitada porción del que antes fue su territorio.
Aunque está clasificado como una especie poco amenazada para su extinción, en algunas regiones incluyendo la parte continental de los Estados Unidos de Norteamérica, la especie está listada como en peligro o amenazada. Son cazados en muchas áreas del mundo por la amenaza que representa para el ganado, así como por deporte.
El lobo, siendo predador, se halla en una gran cantidad de ecosistemas. Este amplio territorio de hábitat donde los lobos medran refleja su adaptabilidad como especie e incluye bosques, montañas, tundras, taigas y praderas.


(Entrada de: Carla Rial )

Los diez diamantes más conocidos del mundo

nLos diamantes son la piedra más valorada del mundo.Su brillos cristalino y su forma nos dejan maravillados.Tienen un valor elebadísimo y solo los ricos pueden permitirse el lugo de tener uno del tamaño de una nuez.Echemos un bistazo a los diez diamantes más famosos del mundo.

                                                       1.La gran estrella de Africa

La gran estrella de Africa es  conocida como el diamantecortado más grande de nuestro planeta.

                                                                    2.Koh-I-Noor


Koh-I-Noor es un diamante lejendario y su presencia es muy renombrada desde 1.304.

                                                                 3.El Excelsior
Se encuentra en las segunda posicion de los diamantes mas conocidos

                                                                  4.El gran Mogul

Fue encontrado en la diecisieteava centuria en la India, y debido a su rareza,recibio este nombre .
Desafotunadamente , este diamante ya no esiste .

                                                                 5.El Ojo de Ídolo



Este diamante pesa 70,2 quilates y tiene una istoria interesante.Se dice que formó parte de un rescate para liberar a la princesa Rasheetah.

                                                                       6.El Regente





El diamante fue encontrado en Golconda por un esclavo Hindú en 1702.Está entre los diamantes más raros del mundo.


                                           
                                                                        7.El Orloff



El Orloff es el tercer diamante cortado más largo del mundo.Su limpided tiene un caracter propio de la fineza de los diamantes hindúes y el color refleja una débil sombra azul y verde.


                                                            8. La Esperanza azul                                                                        




Fue transportado de India a Europa en 1642.Fue propieda del rei Luis XIV y hoy en dia podemos admirarlos en un museo.


                                                                           9.Sancy





Este diamante fue una propiedad del duqye de Burgundy, perdio la piedra preciosa un una batalla de 1477.


                                                                     10.Taylor Burton


Fue comprado por un millon de dolares y tiene que ber con una historia de amor.

mantis religiosa

Es un insecto de tamaño mediano, con un tórax largo y unas antenas delgadas. Tiene dos grandes ojos compuestos y tres ojos sencillos entre ellos. La cabeza puede girar hasta 180º. Sus patas delanteras, que mantienen recogidas ante la cabeza, están provitas de fuertes espinas para sujetar a sus presas.

Son animales solitarios excepto en la epóca de reproducción, cuando macho y hembra se buscan para aparearse.Cuando hay más de un macho cerca de una hembra, estós se pelean y sólo uno se reproduce. Las hembras son mayores que los machos. En raras ocasiones, durante y tras el apareamiento la hembra se come al macho.


Puede ser de color verde o pardo con distintos matices. El color del adulto lo determina el del medio en el que habita durante su ultima muda ( por ejemplo, amarillo, si se trata de paja seca, o verde, si es hierva fresca)


Es el único animal conocido que cuenta con un único oído,[2] y lo tiene localizado en el tórax
                                                        Su alimentación


Caza al acecho, permanece inmóvil con las patas delanteras juntas (por lo que parece que está rezando), a la espera de que una presa se acerque. Cuando otro insecto se posa junto a ella, lo observa girando la cabeza (las mantis gozan de muy buena vista) y lanzándose al ataque de inmediato. Hay un tipo de arte marcial inspirado en su forma de atacar.[3] Sus patas delanteras sujetan a la víctima y la mantis comienza a alimentarse de ella inmediatamente, incluso si su presa sigue luchando para escapar.La rapidez de sus patas delanteras es tal que puede atrapar moscas en vuelo.
Las presas pueden ser devoradas en parte o en su totalidad, y dejan únicamente como restos del festín patas, alas o élitros, que la mantis escrupulosamente deja caer al suelo. Para alimentarse, es capaz de cazar: ranas, lagartijas, pequeños ratones y colibríes.[4]
Si bien tienen preferencias por animales vivos para su alimentación, en cautiverio también pueden llegar a alimentarse de insectos muertos, siempre que alguien se los acerque a sus patas raptoras o boca, aunque su actividad predadora se ve disminuida.


(Entrada de : Carla Rial )